درحضورسلطان

            آنچه که می دیدم به خواب و رؤیاشبیه بود تا واقعیت.!تا آنموقع هرگز چنین رفتاری راازکسی در حینِ عبادت ندیده بودم.  سرانجام پس از چند دقیقه ما به درونِ اتاق رهنمون شدیم ودر مقابلِ استاد، برروی مبل هایی که برای میهمانان درنظر گرفته شده بودجای گرفتیم .

     فضای اتاق درسایه روشنِ سکوتی خیال انگیز فرورفته بود، برروی پوسترِ زیبای" علی ای همای رحمت توچه آیتی خدارا" وکتابهایی باجلدهایِ کهنه وقدیمی ،لوازمِ شخصی، شیـشه های پنجره ی مشـرف برحیاط، پرده ی ضخیمِ اتاق، و برروی هرآن چیزی که دراتاق وجود داشت، لایه یِ سنگینی از غبارِ سُربیِ اندوه وغم، گسترده شده بود.انگار ازتونلِ زمان عبورکرده وبه گذشته های بسیار کهن دسترسی پیداکرده بودم...

     من مبهوتِ فضای روحانیِ اتاق شده ومشتاقانه جزئیات ِ حرکات وسکناتِ سلطانِ عشق را می نگریستم.

        درروبروی ما پیـرمردی ازقبـیله ی حافظ وسـعدی، با جثّه ای بسیار لاغـر، زارو نزار وآنقدرتکـیده و خشکیده که گویی از جنسِ خیال و پندار خلق شده است، برروی رختخوابی که مدتهابحالتِ پهن شده باقی مانده باشد،نشسته بود.

      او بی آنکه بما توجّهی بکند، پاره کاغذی راکه دردست داشت زیرِتشک گذاشت و سپس بابی حوصلگی وترش رویی خطاب به ما گفت:

       "چه می خواهید؟برای چه آمده اید؟" مسئولِ اکیپِ ما درموردِ پرونده ی تحقیقاتی که به استادِ ارتباط پیداکرده بود ومابه سببِ آن به دیدارِ او رفته بودیم، توضیحاتی ارایه داد وبلافاصله من که ازاین برخوردِ سردوتندخوییِ او دلگیرشده بودم باگله مندی اضافه نمودم :

     " استاد ماشماراخیلی دوست داریم وبه بهانه ی این پرونده، قصدِ زیارتِ شما راکرده ایم تا ازفیضِ دیدار باشما بهره مند گردیم،انصاف نیست که با چنین نامهربانانه رفتارمی کنی....".

         او پس از شنیدنِ توضیحات ما اندک اندک انعطاف نشان داده وعلّتِ بی حوصلگی خودرااینگونه بیان کرد :

    " گله مندنباشید،به دل نگیرید،حالم خوب نیست،مردم نیزرعایتِ سنّ وسال ومریضی مرا نمی کنند ودروقت وبی وقت، ایجادِ مزاحمت می نمایند.من شاعرم وبیشتراز همه چیزبه خلوت وتنهایی نیازدارم.من فضایی می خواهم تامضامینِ زیادی را که درذهنِ من می جوشندوبی تابم می کنند به قالب شعربریزم وبسرایم.....".