لذت دیدار

         

        پس ازآنکه  در موردِ پرونده ای که به برکت آن به حضوراستادرسیده بودیم تحقیقاتِ لازم صورت گرفت، من که با توضیحاتِ استاد قانع شده ودلگیری ام مرتفع گردیده بود ومصداقِ عینی "بیدادِلطیفان همه لطف است وکرامت" راباتمامِ وجود درک ومشاهده می نمودم، با بی تابی از فرصت استفاده کرده وغزلی راکه سالهاپیش درتمجید ازاستاد سروده بودم بااحساس واشتیاقِ فراوان خواندم وآتشِ عطشِ دلدادگی به استاد را اندکی فرونشاندم:

     

   هیبتِ شاهان بودِت شهریار 

بوده وهست وبودَت پایدار

       شـــاه ندارد چو تو اورنگِ فَر    

    شاه به مُلک وتوبه دل شهریار

      جمله جلالی به جمالِ جهان   

   افسـر ِ زرّین به ســر ِ روزگار

       شهپرِشهبازِ ادب حافظ است    

    تاجِ سرش دادی وشد تاجدار

       دفترِ شـاعر نه ورق می خورد 

    گرتونبــاشی به دلش رهـگذار

   مُلکِ دلِ سوختـــگانِ سخن   

   دولتِ لطفِ ســـخنات کاردار

      شمع وَش از رازِ نهان سوختی  

     سوختی و سـاختی اش آشکار

       معرکه یِ طبعِ توبی باور است   

    کرده تماشــاگرِ خود بی قـــرار

       خامه یِ قدرت بکفِ طبعِ توست  

    کُنجِ خموش اَت سندِ اقتـــدار

       خوش به مقامی ست دل هرکسی

    "ساقی"ازین خوش که زندمِی به بار

من درحینِ خواندنِ شعرِخود، زیرچشمی واکنش وحالاتِ اورا بادقّتِ تمام می کاویدم تانظر و احساسِ قلبیِ اورا نسبت به این شعر دریابم.

    

    اوهربارکه سرِخودرا به علامتِ تأیید ویا درکِ احساساتِ من تکان می داد احساسِ مطبوع و فرحبخشی وجودم رافرامی گرفت ومن غرق در شوروشعف می شدم 

من می دانستم که شعرِمن بسیارسطحی ودارای نقاطِ ضعفِ فراوانی ازحیثِ وزن وقافیه وصـنایع ادبی می باشد،  به همین جهت هرگز انتظار ِتأیید و یاتحسین ازاستاد رانداشتم.هدفِ من ابرازِ احساسات و مکنوناتِ قلبیِ حضوری به استادشهریار بودکه خوشبختانه باخوانده شدنِ این شعرتوانسته بودم به آن برسم.

این واقعه ی تاریخی؛ در دلِ من  ، عواطفِ مطبوعِ وصف ناپذیرِ بسیار ی برانگیخت،به همین علّت خاطره ی دلآویزِ آن همیشه در دلم جاوید وماندگار خواهد ماند....

استاد پس از شنیدنِ شعرِمن،ستایش وتمجیدِصادقانه یِ مرا لطف ومحبّت تلقی کرده وضمنِ سپاسگذاری ،نکاتی را پیرامونِ شعرِخوب و رعایتِ اصول وقواعدِ شعربیان نمود.

او از مطالبِ گوناگونی برای ما صحبت کرد ومارا از باده ی نابِ گفتارِخود سرمست وسرخوش نمود. اما نکته ای که بیشترمرا منقلب ومتحیّر ساخت این بود که هرگاه او درمیانِ صحبتهایش نامِ مبارکِ حضرتِ حافظ را ادا می کرد،بی اختیارهمچون کودکان اشگ برگونه هایش جاری می شد وباصدای بلند گریه می کرد..... .