شهریار وشاعران نوپرداز

استادشهریار 

درزمان خودش تنها شاعری بود که در لحظه وفی البداهه درمورد هرچیزی شعر می گفت و این نکته نشانمی دهد که ایشان در گفتن شعر از قوه تخیل بالایی برخوردار بودند.

  او نخستین شعرخویش رادر چهار سالگی  به زبان ترکی آذربایجانی سرود بی شک سرایش شعر درخردسالی ،گواه نبوغ و قریحه ی شگفت انگیز او بود.

 استاد شهریار باتعدادی از بزرگان و شاعران هم دوره ی خویش ملاقات داشته و همنشین بودند با افراد معاصر وبزرگی همچون: صادق هدایت، ملک الشعرای بهار، ابوالحسن صبا؛ ‌نیما یوشیج؛ فریدون مشیری و...........

. 

شهریار ازنظرگاه  اخوان ثالث:

   شهـــریارا

 توهمان دلبـر و دلدار عزیزی

    نازنینا

 توهمان پاکترین پرتوجامی

    ای برای تو بمیرم 

  که تو تب کرده ی عشقی

   ای بلای تو بجانم

که تو جانی و جهانی

اخوان در مقدمه ی کتاب:

«بدایه و بدعتها و عطا و لقای نیما یوشیج»

با همان نثر شیرین و طناز خود ضمن نقل قولی از شهریار

 در خصوص نیما ، دامن سخن را

 به سمت ارادت و محبتی می برد

که میان خود او و 

شهریار 

در جریان بوده است.

نثر پر خون  اخوان در بیان این ارادت 

و مهرورزی چنان لطیف

 و احساساتی می شود

 که بوضوح می فهمی وقتی از

 «اومید جان»

گفتن های شهریار می نوشته ،

 اشک از گونه میگرفته است!!!

          همیشه برایم این پرسش مطرح بود که چگونه اخوان به عنوان  یکی از برجسته ترین چهره های شعر مدرن در ایران و کسانیکه پس از زیر و رو شدن بنیان های ادبیات سنت گرا سر برآورده است تا این میزان نسبت به یکی از مشهورترین نمایندگان ادبیات سنت گرا و شعر و شخصیت او وابسته و دلبسته است!!!

            عجیب تر از این رابطه ی حسی،دلبستگی و ارتباط شگفت انگیز است که میان 

نیما

 و

شهریار به وجود آمده بود و تا پایان عمر این رشته ی رفاقت گسسته نشد. رشته ای از پیوندی حسی که دو انسان از دو فضای فکری متفاوت .رادردردهای  مشترک هم خون و هم پیوند می کند 

استادشهریارخطاب به نیما:

نیـما غــم دل گو که غریبـانه بگرییم

 سرپیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

 من ازدل این غار وتوازقله ی آن قاف

  ازدل به هـم افتیم وبه جانانه بگرییم

  دودیست درین خانه که کوریم زدیدن

 چشمی بکف آریم و باین خـانه بگرییم

 آخر نه چـراغیم که خنـدیم به ایوان

 شمعیم که درگوشه ی ویرانه بگرییم

 من نیز چو تو شـاعر افسانه خویشم

 بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم

 با وحشت دیوانه بخندیم و نهـانی

 درفاجعه ی حکمت فرزانه بگرییم

  باچشم صدف خیز که برگردن ایام

  خرمهره ببـینیم وبه دردانه بگرییم

  بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار  

  جغدی شده شبگیروبه ویرانه بگرییم

  پروانه نبودیم در این مشـعله باری

 شمعی شـده درماتم پروانه بگرییم

 بیگانه کند در غـم ما خنده ولی ما

 باچشم خودی درغم بیگانه بگرییم 

 بگذار به هـذیان توطفلانه بخندند 

 ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم

نیمایوشیج: 

رازیست که آن نگار می داندچیست 

رنجیست که روزگارمی داندچیست

 آنی که چوغنچه درگلوخونم ازاوست

من دانم و شهریار می داند چیست

پس از انتشارشعرزیبای نیما با نام  

«افسانه» 

بسیاری از شاعران همروزگار نیما ازجمله:   

خانلری ، توللی و شهریار

 

به این شیوه و پیشنهاد شعری روی خوش نشان داده ومایه ی دلگرمی نیما شدند. 

امادراین میان

 تنهاکسی که بعدها

 توانست ارتباط حسی وعاطفی خود 

با نیما  راتا آخر عمر حفظ کند شهریار بود.  

شهریار  برای نیمای پیر ،تنها ، مأیوس ، بدبین و مغرور   همدمی غمگسار محسوب می شد که نیما میتوانست  ناگفته ها را به او گفته ؛سر  بر شانه اش نهاده وبگرید.

براستی چه سرّی در وجود

 شهریار

 بود که به مذاق مشکل پسند

 نیمایِ

نوپردازخوش می آمد؟

فریدون مشیری:

    در نیمه های قرن بشر سوزان

           اشک مجسمی بود

         در چشم روزگار

       جان مایه ی محبت و رقت

     ای وای شهریار....